Een nachtje bij Independizacion grupal.

Mijn eerste nacht alleen was met 7 Spaanstalige jongeren tussen de 17 en 21 jaar die in hun laatste fase zijn om zelfstandig te kunnen gaan wonen en leven. Hier leren ze koken, het huishouden, met geld omgaan om zo de eerste stappen in de maatschappij te zetten. Nora was de begeleidster in het huis. 

Om het ijs te breken had ik "gezegd" om koekjes te bakken. Dit was echter met afbeeldingen en het woordenboek bij de hand, daar ik de Spaanse taal niet machtig ben.   Omdat boter geen standaard eten in de keuken is, stelde ik voor om samen naar de markt te gaan en dit te kopen. Toen we terug kwamen waren de andere al met het avondmaal bezig en ik kon/mocht daar niet bij helpen. Daarom stelde ik voor om al met de koekjes te beginnen. De 2 bokalen die ik had mee genomen waren gevuld met alle ingrediënten die nodig zijn (bloem, suiker, chocoladestukjes, bakpoeder) om het deeg te maken. Ze moesten enkel 1 ei en de boter toevoegen. Het kneden ging wat moeizaam maar algauw konden de deegballetjes op de bakplaat in oven. Omdat de oven niet zo groot was, lagen de balletjes nogal dicht op elkaar met als gevolg dat tijdens het bakken er geen afzonderlijke koekjes maar één grote ronde koek verscheen. Hier konden we allemaal erg om lachen en we hebben hem dan maar "onze pizza" genoemd.  Daarna gingen we aan tafel. Het was een rijstgerecht met gebakken ei en TV-worstjes door. Om te drinken was er een drankje dat leek op een mengeling van chocomelk en koffie, maar wel zeer lekker was. Om te slapen kreeg ik een matras in de living.

Om 6u haalt de bieper van de wekker me uit een diepe slaap. De matras was zalig en heb zeker geen koud gehad zoals waarschijnlijk de andere medereizigers. Om 7.20u verschenen de eerste bewoners pas, dus ik heb het uur van opstaan wellicht verkeerd begrepen. De taalbarriere zal me deze reis nog wel parten spelen. Ze vroegen me wat ik als ontbijt neem. In mijn point-it boekje duidde ik brood, kaas en koffie aan en dat namen ze dan ook letterlijk. Ze nam me mee naar de markt op zoek naar kaas. Gelukkig had ik dat snel door en kon me verstaanbaar maken dat confituur ook prima is, dus hebben we enkel een zakje oploskoffie gekocht en zijn we terug gegaan om te ontbijten. Aan de tafel werd er nog veel met gebaren, engelse woorden en gefronste voorhoofden met elkaar gepraat en gelachen. Om 8.45u was het tijd om afscheid te nemen. Met een kus en een dikke knuffel heb ik deze lieve en grappige bewoners (Juliana, Kia, Jovana, Nora) van "het huis van onafhankelijkheid" bedankt voor de fijne tijd die ik met ze heb doorgebracht. Bedankt voor hun gastvrijheid.

Op diamanta aangekomen was iedereen al volop zijn verhalen en beleving aan het vertellen met zelfs tranen erbij. Als ik deze zo aanhoorde dat mijn medereizigers op de aarde grond hebben geslapen met 4 in één kamer zonder ramen, geen wasplaats en kregen slechts één broodje te eten, voelde ik me niet erg goed. Dankbaar, nederig en nog met meer respect over hoe ons leven eruit ziet. Gelukkig is er een organisatie zoals SOLID die deze mensen op weg zet naar een beter leven door ze op alle vlakken (werk, samenleving man/vrouw, hygiëne, kinderopvoeding, ...) te begeleiden. Bedankt voor jullie inspanningen en mooi werk.