Alpaca’s, Bosque de Piedras en een Pescagranja

We lopen inmiddels een dagje achter op het blog, maar hier volgt toch een impressie van afgelopen zondag. Het was een inspannende dag van ontspanning. Dat klinkt tegenstrijdig en dat is het ook, want hoewel we gisteren geen bezoek aan projecten van Solid op het programma hadden staan, dus in feite een toeristische dag gepland was, was het bezoek aan een Alpaca-boerderij en een wandeling naar bijzondere rotsformaties behoorlijk inspannend, omdat beide zich op ruim 4300m hoogte bevinden.

Met het busje, bestuurd door de onverwoestbare Roko (Roko Turismo, zal vast wel te googelen zijn), rijden we vanuit Huamanga diep de bergen in. Enkelen van ons hebben uit voorzorg Diamox geslikt, wat hoogteziekte moet tegengaan, maar ik heb het idee dat de bijwerkingen vervelender zijn dan de lichamelijke reactie op langer verblijf op deze hoogte. ‘Tintelende extremiteiten’ staat in de bijsluiter van het medicijn en inderdaad, de ‘gebruikers’ hebben daar absoluut last van. Hier blijkt overigens een verschil tussen Belgische en Nederlandse artsen. De Belgen hebben een ruime voorraad bij zich en zijn geadviseerd preventief in te nemen. De Hollanders (‘ons bin zunig’) hebben slechts een aantal pillen bij zich voor het werkelijke aantal dagen op grote hoogte; en alleen innemen als verschijnselen van hoogteziekte optreden is het advies! Gelukkig heeft niemand, pil of geen pil, (erge) last van de ijle lucht, anders dan wat kortademigheid bij lichamelijke activiteit.

Het landschap op weg naar de Alpaca boerderij wordt steeds ruiger. Weinig bomen, glooiende bergen met gras en wat struiken en in de verte besneeuwde toppen. Het dorpje van de Alpaca-houder (want boerderij is eigenlijk een te groot woord), Santa Fee, bestaat uit een aantal verspreid liggende lemen huisjes op de helling, met op ieder met stenen ommuurd veldje een rood golfplaten WC-hokje. Project van de overheid! De Alpaca-houder komt ons in Peruaanse dracht tegemoet, met een oude saxofoon waarop hij Peruaanse inheemse muziek blaast. Een prachtige man met een ruig, bijna gelooid gezicht en onder zijn hoed prikt zwart piekhaar. Ogen donker als zwarte onyxen. Zijn vrouw is al even Peruaans, klein van postuur, wijde rok met wollen ‘legging’ eronder en een zwart hoedje bovenop haar hoofd. Aan haar rok hangen traditionele gekleurde linten, die een aantal van ons later op de markt in Huamanga zullen kopen. De twee kleine dochters (opvallend genoeg hebben tot nu toe veel van de door ons bezochte families meer dochters dan zonen...) hebben ook hoedjes op en de jongste knuffelt een baby Alpaca, wat natuurlijk uitgebreid door ons gefotografeerd wordt (zie foto’s).

De boer legt een heleboel zaken uit omtrent het houden van Alpaca’s en als verrassing worden we getracteerd op een Alpaca-knipbeurt. De kraal met Alpaca’s, ik schat met een stuk of twintig telgangers, wordt onrustig als de boer één van de dieren uitzoekt om van zijn dikke vacht te ontdoen. Hij grijpt het beest bij kop en kont en legt het met een ervaren beweging op een zeil op de grond, waarbij de poten met touw worden vastgemaakt aan een ijzeren staaf die tevoren in de aarden grond is geslagen. Zijn vrouw assisteert door vervolgens op dezelfde wijze de achterpoten te fixeren. Het beest protesteert er op los met klagende kreun- en blaatgeluiden en niest af en toe een vieze mix van gras en maagsappen uit. De dichtst bijstaande ambassadeurs springen verschrikt weg om het groene goedje te ontwijken. Met een ouderwetse grote knipschaar, die ik nog wel ken van schaapherders in Nederland, wordt het dier vakkundig van zijn dikke vacht ontdaan, inclusief de poten. De Alpaca, die opgelucht wegrent als hij wordt losgelaten, zal die nacht met een deken worden beschermd tegen de koude Andeslucht. Een prachtige ervaring om zo’n eeuwenoud gebruik met eigen ogen te kunnen zien.

Na dit bezoek rijden we naar een forrelenkwekerij, een ‘pescagranja’, waar we op de heenreis al langs zijn gereden en de lunch hebben besteld. De kwekerij ligt aan een snelstromende rivier, die met kanaaltjes is ‘afgetapt’. De kanaaltjes stromen vervolgens in rechthoekige basins waar de forellen in worden gekweekt. We mogen zelf de vissen vissen: een stokje, visdraad met hengel en een zojuist uit het gras opgespitte pier. Woester kunnen we het niet maken, maar het is wel hilarisch, vooral als Marieke een visje van ± 15 cm omhoog hengelt en Hanne door het gezwiep van het slachtoffer van schrik bijna in de plomp valt. Uiteindelijk hebben we een aantal exemplaren opgevist, dat door Jovanna die vandaag met ons meegereden is heerlijk voor ons wordt klaargemaakt. We eten buiten in de zon aan een lange tafel naast de rivier: de ‘truchas’ met ‘papa’s’ en ‘arroz’, wat groente en een beker zelfgebrouwen drank, die qua smaak niet echt thuis te brengen is. Bijna een Italiaans tafreeltje.

Die middag rijden we verder naar een bijzonder natuurfenomeen: ‘Bosque de Piedras’, het stenen bos. Op 4300m hoogte steken grillige rotsformaties onregelmatig uit de verder met gras bedekte hellingen. Een mooi gezicht, dat natuurlijk als decor voor groepsfoto’s niet misstaat. Carlos, onze Peruaanse begeleider die al sinds onze aankomst ons iedere dag begeleidt, schiet zijn zoveelste ‘rolletje’ vol; wij doen overigens hetzelfde, met selfies in alle standen. De bedoeling is dat we door het stenen bos een wandeling over de berg maken naar de andere kant, waar Roko ons met de bus zal opwachten.
Maar dat blijkt niet zo makkelijk als gedacht… Overal zijn paadjes door kleine ‘barrancos’ afgezet met takken en prikkeldraad om te voorkomen dat loslopende koeien, die we in kleine aantallen tegenkomen, het gebied zouden verlaten. De kloven zijn bovendien door de vele regen glibberig en vrijwel onbegaanbaar. Maar Roko helpt ons uit de brand! Vanuit de bus die hij om de berg gereden heeft, is hij zelf op zoek gegaan naar ‘het vrijwel ondenkbare geitenpaadje’ (vrij naar Rutte) en zowaar staat hij ineens voor ons te zwaaien. Dit avontuur heeft ons echter flink wat tijd gekost, waardoor een bezoek aan een kleine ‘laguna’ (met waterval?) niet meer mogelijk is. Dat is wel jammer; ik had nog wel mijn zwembroek meegenomen… Maar, begrijpelijk, veiligheid staat voorop en Inge wil niet in het donker terugrijden.

Behoorlijk moe maar voldaan rijden we terug naar Huamanga, tot we onderweg ineens een groep mensen rond een versierde boom zien dansen. Carlos roept enthousiast: een ‘Cortamonte’, een traditioneel carnavalsfeest, waarbij een omgehakte boom -waarin allerlei cadeautjes hangen- in de grond wordt geplant (meestal op een dorpsplein, maar in dit geval op een veldje langs de route waar wij rijden) en de dorpsgemeenschap als in een polonaise in koppels rond de boom danst, al molle drinkend (een soort zoet bier) en één voor één koppels uit de kring stappen om de boom met een grote zware bijl een flinke mep te verkopen. Dit gaat zo door tot de boom, je raadt het al, omvalt en de cadeautjes die in de boom hangen kunnen worden uitgedeeld. Er vanuit gaande dat niemand zélf door de boom wordt geveld... Het laatste koppel dat de beslissende tik heeft uitgedeeld, moet het jaar daarop het feest organiseren, vanzelfsprekend bijgestaan door een aantal door hen gekozen dorpsgenoten.
Bij het zien -en horen- van het schouwspel, uit joekels van boxen tettert traditionele muziek, stoppen we de bus om foto’s te maken. Maar dat gaat zo maar niet..?! We moeten meedoen, meedansen, meedrinken. De dorpsoudste, net als alle andere mensen in een rood shirt, met een zakdoek om de nek, heet ons met een microfoon van harte welkom. Gringo’s de Belgica en Hollanda! Bienvenidos a todos!! We dansen een flink aantal rondjes rond de boom, hand in hand met een van de locals. Eén voor één proberen we de zware bijl uit. Tot ons geluk blijft de boom nog wel even staan, anders hadden we voor volgend jaar vliegtickets moeten kopen. Na een aantal plastic bekers molle moeten we toch echt verder, maar niet nadat Inge in rap Spaans het gezelschap van harte bedankt voor de enorm gastvrije ontvangst en ook een korte uitleg geeft waarom wij vreemdelingen hier zijn. Nog uitbundiger bedankt de dorpsoudste ons voor ons bezoek en ‘Dios’ wordt een aantal keer aangehaald om ons een behouden reis te wensen. Tsjonge, wat een ervaring. Een beetje in trance (nee, niet van de molle..) duiken we de bus weer in, om uiteindelijk veilig en wel voor het donker bij ons hotel terug te keren. Cortamonte… dat maakte het gemis van een bezoek aan de lagune dubbel en dwars goed!

Pancho, 13 maart