Een bijzondere overnachting bij een breimoeder

De hele nacht heeft het geregend, met af en toe een flinke klap onweer. De regen kletterde op het golfplaten dak van de kleine lemen kamer waar ik heb overnacht, in het huisje van één van de breimoeders van Manta.
De tocht er naar toe is al een belevenis. Na het asfalt komt de onverharde weg, die door de regen inmiddels is veranderd in een hobbelig modderpad. De bus waarmee Neri en ik naar het huisje van de breimoeder rijden piept en kraakt bij elk gat in de weg. Niemand in de kleine bus (‘micro carro’) kijkt er van op; het is dagelijkse kost: rijden van de buitenwijk naar het centrum en terug. Sloppenwijk wil ik het liever niet noemen, maar in onze ogen ziet het er wel zo uit.

Neri is een van de medewerksters van Solid die mij begeleidt naar het huisje van Epifanía Vargas, mama Epi, zoals ik haar net als Neri mag noemen. Vroeger woonde zij in slechts één kamer van drie bij drie met haar hele gezin: man, drie dochters en twee zonen. Maar sinds zij bij Manta als breimoeder extra inkomsten kan genereren, is hun onderkomen gegroeid tot vier kamers en een latrina, een gat in de grond met een plastic deksel erop. Adobe hutjes zijn het, met een golfplaten dak en een plastic zeil als ‘deur’. Tegen de wanden is ook zeil gespannen tegen het stof van de muren van klei. De vier kamers zijn gegroepeerd rond een kleine binnenplaats, waar twee honden scharrelen en een paar magere katten. In een schamel hok zitten een paar kippen en een haan bovenop elkaar, en onder een afdakje staat een klein Andes-schaap. En op de binnenplaats struint ook een losse kleine kip met een kaalgepikte nek, maar niet meer voor lang…

Na de kennismaking gaat Neri weer terug naar het centrum van Ayacucho en ben ik alleen met het gezin. Communiceren gaat moeizaam, maar gecombineerd met gebaren kom ik een aardig eind. Eén voor een komen de kinderen een kijkje nemen naar deze vreemde gast. De jongste van vijf sjouwt met het kind van zijn oudere zusje, een meisje dat zelf niet ouder is dan 16. In het kleine keukentje waar mama Epi de soep bereidt op een klein gasstel is het een komen en gaan van de kinderen, maar ook van de honden en katten, die af en toe wat restjes van de aarden vloer eten. De soep is overigens heerlijk: gevuld met aardappelen, pasta, selderij en wat kruiden. De drank die erbij geschonken wordt lijkt op warme melk, maar heel zoet, bijna weeïg. Geen idee wat er verder in zit.

De nacht is onstuimig met het onweer vlak boven ons. In de ochtend was ik me zo goed en zo kwaad als het kan met regenwater uit een grote ton die buiten mijn kamer op de binnenplaats staat, flink gevuld door de nachtelijke zondvloed. Ik zie één van de meisjes achter de kale kip aanrennen op de modderige binnenplaats en na wat mislukte pogingen toch met het beest onder de arm de keuken inlopen. Ze gaan toch niet voor mij die kip slachten, voor het ontbijt?! Aangezien de kip in geen velden of wegen meer te bekennen is en in mijn bord rijst lekkere stukjes vlees zitten, kan dat maar één ding betekenen. Hoewel zij weinig bezitten wordt de gast het beste voorgeschoteld.

Met mama Epi hobbel ik met de bus terug naar het centrum, naar het brei atelier van Solid. Zíj gaat met tientallen andere mama’s een aantal uren truien en sjaals breien; ik ga met de groep ervaringen uitwisselen. Eén ding is zeker: het heeft bij ons allemaal een enorme indruk achtergelaten. Het is de onrustige nacht absoluut waard.

Pancho, 8 maart 2017